Wspólne cechy małopolskie

Na badanym obszarze występują wszystkie główne, wspólne cechy dialektu małopolskiego.

Są to:

a) mazurzenie, tj. wymowa s, z, c w miejscu ogólnopolskich sz, ż, cz – sukać, zyto, copka

b) udźwięczniająca fonetyka międzywyrazowa, tj. wymowa: brad_idzie (brat idzie), paześ (pasłeś)

c) przejście końcowego -ch w -k: na nogak

d) inny układ samogłosek, odziedziczony po staropolskich tzw. samogłoskach pochylonych, które w języku ogólnym zanikły, np. trowa (dawniej: trāwa), śniyg (dawniej: śniég), wóz (dawniej: wōz). Głoska zapisana literą ó w południowej Małopolsce przez starszych ludzi jest odróżniana od u „zwykłego”. Pojawia się też w takich słowach, jak bóty (ogpol. buty) czy drót (ogpol. drut)

e) uproszczenia grup spółgłoskowych, np. drzewo wymawiane jako dżewo czy Trzetrzewina wym. jak czeczewina

f) labializacja, czyli wymawianie głównie na początku wyrazu o jako uo (ło): ^uoko (łoko), czyli oko.